Van Astorga naar Ponferrada

Zoals ik gisteren al aangaf, we gaan vandaag klimmen. Klimmen naar de top van de Camino, de  Cruz de Ferro op 1504 meter. We vertrekken vroeg, want vandaag wordt een warme dag en we hopen voor een uur of elf op de top te zijn.
Na het verlaten van Astorga rijden we al snel de natuur van de Montes de León in. Heel snel duiken de heuvels al op, logisch want binnen 20 km moeten we al van 870 meter stijgen naar 1150 meter.



Een heel mooi landschap ontvouwt zich langzaam voor onze ogen. Het is sterk heuvelachtig, groen in alle tinten die je maar kunt voorstellen en voorzien van heel veel bloeiende planten.



Rabanal de Camino op 1150 meter bereiken we vlotjes. Wel met een paar zweetdruppeltjes op het voorhoofd, maar dat mag. Frouwkje wil haar klim van vandaag even goed vastleggen en besluit bij elk dorp een stempel te gaan vragen in de albergue. We verzamelen er vandaag een paar hele mooie in ons paspoort.


Na Rabanal de Camino klimmen we verder. Steile stukjes en geleidelijke stijgingen wisselen elkaar af. De omgeving is ronduit prachtig.



Vlak na elf uur bereiken we de top, Cruz de Ferro.

Zoals je ziet, een eenvoudige plaats. Rechts een kapel, links het Cruz de Ferro omringt met een grote stapel stenen. De stenen worden sinds tijden meegenomen door de wandelaars en fietsers. Soms met een boodschap er op, soms legt men gewoon een steentje bij de stapel (ja ,ik ook).
Een vriendelijke Amerikaan zet ons even samen op de foto.



Na de foto is het tijd om te vertrekken richting de tweede top, Collade de las Antennas. Dat betekend een stukje dalen en dan via een steile klim weer omhoog naar 1515 meter.



Het klimmen is nu voor het grootste deel gebeurt, nou gaan we dalen. Een waarschuwingsbord vertelt dat de afdaling gevaarlijk is en dat blijkt ook wel. Sommige stukken gaan steil naar beneden en de weg is niet overal in prima conditie.



Als eerste komen we in de afdaling langs Manjarin. Hier heeft iemand een rustpunt gemaakt dat voorzien is van vele borden met afstanden naar allerlei woonplaatsen. Een beetje een rommeltje, maar wel erg leuk.



Daarna volgt een steil stuk dalen. Lat je de rem even los dan zit je in een mum van tijd boven de 40 km per uur. Blijven remmen dus!
Bij El Acebo stoppen we voor de lunch bij een gezellig drukke albergue. We horen van wandelaars dat ook zij een stevige afdaling achter de rug hebben.



Na de lunch is het nog een heel eind dalen voor we in Molinaseca bij de brug zijn aanbeland.



De weg gaat nu licht op en af en al snel bereiken we Ponferrada.
Ponferrada komt aan zijn naam door een brug die de bisschop van Astorga liet bouwen over de rio Sil. Pon = brug, ferrada = ijzer....ijzeren brug.
De orde van de Tempeliers was verantwoordelijk voor de bescherming van de pelgrims en in Ponferrada bouwde men een flinke burcht voor dit doel.



Ponferrada kent één belangrijke kerk, Iglesia de Santa Maria de la Encina (heilige Maria van de steeneik). klinkt een beetje vreemd, maar er zit een verhaal aan vast.
Volgens een legende vonden de Tempeliers een Maria beeldje in een holle eik. Dit beeldje staat nu centraal in de achterwand van het hoofdaltaar in deze kerk.
Buiten de kerk staat een standbeeld van een Tempelier die het beeldje omhoog houdt.



Morgen wordt weer een klimdag. We gaan door de vallei van El Bierzo richting Villafranca del Bierzo (510 m). Daarna wordt het weer klimmen over een afstand van 30 km richting twee toppen die rond de 1300 meter liggen. We eindigen op de tweede top in O Cebreiro.