Van Sarria naar Melide

Vandaag hebben we een etappe die je in wielertermen een verbindingsetappe zou kunnen noemen. Santiago is te ver weg voor één etappe, dus we moeten ergens overnachten.
Dat wordt dus Melide. Geen bijzondere plek, maar een mens moet ergens slapen.
De toon van de dag word meteen bij het vertrek gezet. Meteen gaat de weg omhoog. 5km klimmen net na het ontbijt! Hierna volgt een kleine afdaling, waarna we nogmaals 2km mogen klimmen (en flink steil ook).
Na al dat klimmen volgt uiteraard ook een afdaling en dat is een fikse. Ons routeboek noemt dit een snelle afdaling. Halverwege krijgen we uitzicht op het stuwmeer bij Portomarin.



We dalen uiteindelijk af tot aan het meer en de brug over de rio Mino.
Eigenlijk liggen hier twee bruggen. De oudste kun je niet zien, want die ligt onder de waterspiegel. Bij de bouw van de stuwdam is het oude dorp verdwenen in het stuwmeer.
Er is een nieuw dorp hogerop gebouwd en belangrijke gebouwen zijn verplaatst.



Één van de gebouwen die men verplaatst heeft is de San Nicolas kerk.



De methode die men gebruikt heeft is simpel. Nummer alle stenen, haal het gebouw uit elkaar en zet alles op de nieuwe plaats weer in elkaar. De nummers zijn nu nog steeds te zien.



Na een kofiepauze moeten we weer klimmen. 12km dit keer met een stuk van 10% er in.



Onderweg spotten we een Horreos aan de kant van de weg. typisch voor deze streek en bedoeld om voorraden te beschermen tegen knaagdieren.



Na de klim voegen we ons bij de wandelaars op een rustige binnenweg die tussen kleine boerendorpen slingert. Het zijn kleine boerderijtjes links en rechts. Je kunt zien dat dit geen rijke streek is.



Bij de albergue cruseiro is het tijd voor de lunch. Ik wil een broodje gaan bestellen maar zie op een bord dat ze sopa verduras aanbieden. Sopa ken ik, dat is soep. Verduras niet, maar wat maakt dat uit.
De eigenaar steekt een heel verhaal af als ik de sopa bestel (uiteraard in het Spaans), maar ik begrijp dat de sopa lekker is. Verduras blijkt uiteindelijk groente te zijn.
Beide krijgen we een giga kom, met inderdaad, een prima soepje.

Langs de route komen we ook weer iemand tegen die met een ezel onderweg is. Heel bijzonder, deze ezel heeft zijn eigen stempel voor in je paspoort bij zich!



Een paar kilometer voor Pals de Rei verlaten we de wandelaars. Zij gaan over een gravel pad verder, wij kiezen de doorgaande hoofdweg. Zodra we de plaats binnenrijden begint het te miezeren.



De laatste 15 km van vandaag zijn niet veel soeps. We rijden langs de doorgaande weg, het is druk en het regent zachtjes.

We zijn blij als we in Melide aankomen.
Melide is niet veel aan. In feite is het lintbebouwing langs een drukke hoofdweg. Het hotel is ok, dus we redden ons hier wel voor één nacht.



Morgen staat de laatste etappe op het programma. Een kleine 80 km zal ons leiden naar het plein voor de kathedraal van Santiago de Compostela. Ook morgen weer een paar pittige klimmetjes (maar we worden er steeds beter in).